Gdzie najbardziej opłaca się otwierać zakład produkcyjny w Polsce z perspektywy kosztów energii elektrycznej?

Wybór sprzedawcy energii elektrycznej w Polsce odbywa się na zasadach rynkowych, dlatego każdy właściciel firmy może zdecydować się na ofertę najbardziej odpowiadającą jego wymaganiom. Oczywiście zakup energii elektrycznej stanowi tylko część kosztów związanych z dostawą prądu. Całkowite koszty obejmują dodatkowo opłaty związane z dystrybucją energii elektrycznej.

Warto podkreślić, że Operatora Systemu Dystrybucyjnego nie możemy wybierać – jest on ściśle związany z lokalizacją punktu poboru energii, czyli z miejscem, w którym znajduje się zakład produkcyjny. Jest to ważne, kiedy decydując się na otwarcie nowej firmy lub jej filii, właściciel wie, że koszty energii elektrycznej będą stanowiły znaczącą pozycję w wydatkach przedsiębiorstwa. Warto wówczas przeanalizować różnice w kosztach energii elektrycznej w części dystrybucyjnej, w zależności od OSD, w którego obszarze znajdzie się przedsiębiorstwo. Być może bardziej opłacalny okaże się zakup działki, na której ma stanąć zakład produkcyjny w innej lokalizacji niż dotychczas zakładana.

Które opłaty dystrybucyjne należy wziąć pod uwagę?

Analiza kosztów dystrybucyjnych powinna zostać przeprowadzona indywidualnie dla konkretnych punktów poboru energii. Zaprezentowane w tym artykule obliczenia i płynące z nich wnioski stanowią wyłącznie hipotetyczny case study. Opierając się jednak na realnych danych, mogą stanowić miarodajny przykład na to, jak opłaty każdego z pięciu OSD wpływają na koszty związane z zakupem energii elektrycznej w przedsiębiorstwie.

Opłaty dystrybucyjne można podzielić na zależne od OSD i będą to:

opłata abonamentowa;
opłata sieciowa stała;
opłata sieciowa zmienna.

Część opłat wynika z przepisów prawa i są to:

opłata jakościowa – jej wysokość ustalana jest przez operatora systemu przesyłowego, czyli PSE SA;
opłata przejściowa – stanowi konsekwencję urynkowienia sektora energetycznego i związana jest z likwidacją tzw. kontraktów długoterminowych w przeszłości;
opłata OZE – związana z transformacją systemu energetycznego w kierunku zwiększenia udziału OZE w miksie energetycznym;
opłata kogeneracyjna – ma podobny cel jak OZE, wspiera wytwarzanie energii elektrycznej w wysokosprawnej kogeneracji (wytwarzania jednocześnie ciepła i prądu);
opłata mocowa – związana z zapewnieniem stabilności krajowego sytemu elektroenergetycznego (KSE).

Opłaty wynikające z przepisów prawa będą zawsze takie same dla każdego z operatorów w ramach tej samej taryfy.

Taryfa B11 – koszty opłat za dystrybucję

Przedsiębiorca X z mocą umowną 40 kW rozlicza się w taryfie B11 całodobowo, raz w miesiącu. W rozliczanym okresie pobrał z sieci 12 MWh energii elektrycznej, z czego 4 MWh pobrał w szczycie (jest to istotne dla obliczenia opłaty mocowej). W zależności od OSD, do sieci którego jest przyłączony, koszty dystrybucji są zmienne i kształtują się jak w poniższych tabelach:

Należy podkreślić, że dla Enea, Energa i PGE koszty dystrybucyjne w grupie taryfowej B11 nie zależą od lokalizacji przedsiębiorstwa w ramach obszaru, który obejmują te OSD. Tauron uzależnia ceny od obszaru – w tabeli przyjęto ceny dla obszaru jeleniogórskiego, legnickiego, opolskiego, wałbrzyskiego i wrocławskiego.

Stoen Dystrybucja S.A. nie ma grupy taryfowej B11. Przedsiębiorca musiałby rozliczać się w grupie taryfowej C11. Koszty reprezentuje poniższa tabela:

Taryfa B21 – koszty opłat za dystrybucję

Przedsiębiorca Y z mocą umowną 50 kW rozlicza się w taryfie B21 całodobowo, raz w miesiącu. W rozliczanym okresie pobrał z sieci 18 MWh energii elektrycznej, z czego 6 MWh pobrał w szczycie (jest to istotne dla obliczenia opłaty mocowej). W zależności od OSD, do sieci którego jest przyłączony, koszty dystrybucji są zmienne i kształtują się jak w poniższych tabelach:

Dla Enea, Energa oraz Stoen koszty dystrybucyjne w grupie taryfowej B21 nie zależą od lokalizacji przedsiębiorstwa w ramach obszaru, który obejmują te OSD. PGE oferuje niższą stawkę składnika zmiennego dla Oddziału Warszawa (50,72 zł/MWh). Tauron również uzależnia ceny od obszaru – w tabeli przyjęto ceny dla obszaru jeleniogórskiego, legnickiego, opolskiego, wałbrzyskiego i wrocławskiego.

Taryfa C22b – koszty opłat za dystrybucję

Przedsiębiorca Z z mocą umowną 50 kW rozlicza się w taryfie C22b (dzień i noc), raz w miesiącu. W rozliczanym okresie pobrał z sieci 18 MWh energii elektrycznej, z czego 7 MWh w godzinach dziennych, 11 MWh w godzinach nocnych, a 6 MWh pobrał w szczycie (jest to istotne dla obliczenia opłaty mocowej). W zależności od OSD, do sieci którego jest przyłączony, koszty dystrybucji są zmienne i kształtują się jak w poniższych tabelach:

Dla Enea, Energa, PGE oraz Stoen koszty dystrybucyjne w grupie taryfowej C22b nie zależą od lokalizacji przedsiębiorstwa w ramach obszaru, który obejmują te OSD. Tauron uzależnia ceny od obszaru – w tabeli przyjęto ceny dla obszaru jeleniogórskiego, legnickiego, opolskiego, wałbrzyskiego i wrocławskiego.

Podsumowanie

Przytoczone w niniejszym tekście przykłady dowodzą, bezsprzecznie, że różnice w opłatach dystrybucyjnych w zależności od lokalizacji przedsiębiorstwa mogą być dość znaczne. Ze względu na stosunkowo niskie zużycie oraz niewielkie moce umowne, przy analizie lepiej niż kwotami, posłużyć się wartościami wyrażonymi w procentach. Na poniższych wykresach obrazujących wzajemny stosunek kosztów w każdej z taryf za 100 % przyjęto najwyższą z wyliczonych opłat.

Przy głębszej analizie należy wziąć pod uwagę również fakt, że OSD nawet w ramach własnych obszarów mogą różnicować ceny, uzależniając je od konkretnych gmin czy własnych okręgów.